لذت به یادماندنی یک پیاده روی کلبه به کلبه در کوه های دولومیت - وبلاگ دوین

به گزارش وبلاگ دوین، کوه های دولومیت در ایتالیا مسیرهای پیاده روی بسیاری دارد و آنچه این کار را برای مسافران عادی آسان ترمی کند، وجود کلبه های کوهستانی در راه های آن است.

کوه های دولومیت ایتالیا، با دیواره های سنگ آهکی پرجبروت و سربه فلک کشیده و دره های سرسبز و خارق العاده خود، شماری از باشکوه ترین چشم اندازهای دنیا و کلبه های کوهستانی را در خود جای داده است. وجود این کلبه های دنج که در زبان ایتالیایی Rifugio نامیده می شوند، این کوه ها را به مقصدی دست یافتنی برای همگان تبدیل نموده است. مونیکا گویا، عکاس و روزنامه نگاری ساکن لندن است که ماه اوت گذشته به این کوه ها سفر نموده است. آنچه در ادامه این مقاله از وبلاگ دوین می خوانید، روایت او از این رشته کوه پرجلال و جبروت در شمال شرق ایتالیا است.

اوت گذشته و مدت ها پیش از آن که ویروس کرونا ایتالیایی ها را گرفتار کند، برنامه سفری پیاده را در راستا آلتا ویا وان (Alta Via 1) ریختم. این راستا پیاده روی کوهستانی، کوره راهی باریک و طولانی است که از شمال تا جنوب کوه های دولومیت کشیده شده است. دولومیت، رشته کوهی تحسین برانگیز و به یادماندنی در شمال شرق ایتالیا است که در سال 2009 به عنوان میراث فرهنگی دنیای به ثبت رسید و در جای جای آن، بعضی از باشکوه ترین چشم اندازهای دنیا متشکل از دیواره های آهکی عمودی و بسیار بزرگ و دره های سرسبز و روح افزا به چشم می خورد. راستاهای متعدد آلتا ویا در این کوهستان وجود دارد؛ اما آلتا ویا وان (AV1) که کمتر از سایر راستاها به آن رسیدگی شده است، برترین راه برای کوه نوردانی به شمار می آید که هنوز تجربه زیادی در این فعالیت ندارند.

راستا پیاده روی آلتا ویا وان از دریاچه لاگو دی برایس (Lago di Braies) در جنوب دولومیت شروع می گردد که دریاچه ای با آب سرد در استان خودمختار تیرول جنوبی است و در نهایت، در بلونو در منطقه ونتو به انتها می رسد. در چند مایل ابتدایی راه هم شاهد شیب های تند و سراشیبی هایی پوشیده از سنگ ریزه هستیم و هم شاهد چشم انداز ها وسیعی از فلات های گسترده؛ پیش پرده ای تاثیرگذار از تناقض های غیرعادی که در ادامه راه انتظارمان را می کشند.

شمالی ترین نقطه راه در انتهای آن کمتر از 20 مایل تا مرز اتریش فاصله دارد و بسیاری از روستاهایی که در مجاورت آن ساخته شده اند، نام هایی هم به زبان ایتالیایی و هم به زبان اتریشی دارند که یادآور مختصات زبانی منطقه است. بسیاری از ساکنان روستاهای دولومیت، علاوه بر این که به زبان های ایتالیایی و آلمانی تسلط دارند، به زبانی به نام لادین (Ladin) نیز صحبت می نمایند.

طی پیاده روی 9 روزه ام، راستای را پیمودم که در سرتاسر آن تابلوهای راهنما به چشم می خورد و مارپیچ وار تا قله های ناهموار و عاری از پوشش گیاهی پیش می رفت که هر کدام شکلی جلوه ای زیبا برای عکاسی داشتند؛ بعضی به شکل قله هایی نوک تیز، بعضی مخروطی شکل و بعضی نیز بلند و سربه فلک کشیده. راه حتی در بعضی قسمت ها نیز پیچ وتاب خوران از میان مراتع سرسبز مرتفع و دره های عمیق و پوشیده از کاج ها و صنوبرها گذر می نماید. چشم اندازهای پانورامایی دولومیت، عمدتا به خاطر زیبایی کوه های آهکی رنگ پریده آن است که از جلوه ای ماندگار و همیشگی برخوردارند.

کلبه های کوهستانی شاعرانه ای که محلی ها آن ها را Rifugio به معنی پناهگاه می نامند، به فاصله یک روز پیاده روی از یکدیگر در طول میسر بنا شده اند. روی هم رفته 30 کلبه وجود دارد و معمولا، پیمایش کامل این راه 120 کیلومتری، 10 روز طول می کشد.

ارتفاع راستا در بعضی نقاط به 2,743 متر می رسد و به این ترتیب، کل ارتفاع صعودی در این راستا بیش از 6,100 متر است؛ به عبارت دیگر، رسیدن به کلبه های پناهگاه و استراحت کردن در آن ها بیشتر از آنکه یک عمل لوکس و تفریحی باشد، یک ضرورت است.

یک بار زمانی که مشغول راه رفتن در امتداد جاده به سوی صخره شگفت انگیز چینکو توری (Cinque Torri) بودم، شیفتهصحنه ای غرورانگیز از لاگو دی لاگازوئی (Lago di Lagazuoi) شدم که دریاچه ای کوچک در میان کوه های دولومیت است؛ اما شوق و شگفت زدگی من دیری نپایید و زمان کمی پس از آنکه روی زمین نشستم تا سیبی بخورم، ابرهای سیاه آسمان را به رنگ تیره درآوردند.

کلبه لاگازوئی که مقصد آن شب من بود، از دور دیده می شد و به نظر راه چندانی تا آن باقی نمانده بود؛ اما همین که می دیدم یک سرازیری با شیب تند و راه هایی پرپیچ وخم و بعد از آن، یک سربالایی کمرشکن و صعب العبور بین من و آن فاصله انداخته است، هراس آهسته آهسته در دلم چنگ می انداخت. فهمیدم که هیچ راهی وجود ندارد که پیش از شروع طوفان به پناهگاه برسم. بارانی ام را پوشیدم و عزم خودم را جزم کردم.

راستاهای پیاده روی دولومیت، این قلب صخره ای اروپا که ابهت و عظمت ستایش برانگیزش را به رخ می کشاند، زمانی صحنه یکی از نابکارانه ترین درگیری های جنگ دنیای اول بود. یادگارهای این جنگ اکنون در موزه فضای باز مونت لاگازوئی (Open Air Museum of Mount Lagazuoi) نگه د اری می گردد.

آندریا، هنرمندی که وقایع تاریخی را بازسازی می نماید و یکی از یونیفرم های تاریخی هنگ تفنگداران تیرول را به تن داشت، راهنمایی ما را در یک تور به عهده گرفت و ما را از میان ترانشه ها و تونل های مختلف عبور داد و برای ماتوضیح داد که چگونه سربازان ایتالیا و اتریش-مجارستان پیروز شدند از کوهستان، به مثابه یک قلعه جنگی استفاده نمایند.

در راستا رفتن به پناهگاه سیتا دی فیوما (Rifugio Città di Fiume)، زمانی که در خط رویش درختان قرار گرفتم و به مرز مراتع کوهستانی تماشایی سینکو توری (Cinque Torri) رسیدم که گوسفندها و گاوها و موش خرماهای کوهی در هر گوشه از آن به چشم می خوردند، هوا برای تنفس کمی سنگین شده بود و رایحه نشاط آور درختان کاج به مشام می خورد.

در همان حین که در آن نقطه ایستاده و به قله رفیع مونته چیوتا (Monte Civetta) خیره شده بودم، برای اولین بار تماشای چشم انداز ای را تجربه کردم که یکی از کوهنوردان محلی آن را به زبان خودشان enrosadira نامید؛ فلق یا شفق، همان نور سرخ فام و درخشانی که هنگام طلوع و غروب خورشید آسمان را فرا می گیرد و رگه هایی از رنگ های هلویی و صورتی را روی صخره های آهکی دولومیت می گستراند.

پناهگاه های کوهستانی دولومیت در شکل ها و سبک های مختلف ساخته شده اند؛ از کلبه های روستایی محقر با کفپوش های چوبی ترک خورده گرفته تا کلبه های کوهستانی مدرن و مجذوب کننده؛ اما در همه آن ها اشتراک هایی به چشم می خورد؛ ازجمله وعده های شام و صبحانه پرکالری، کارکنانی خوش برخورد و فرصتی که برای آشنایی و صمیمیت با کوله گردانی از سرتاسر دنیا در اختیار مهمانان خود قرار می دهند. امکانات این پناهگاه ها در حد اولیه هستند؛ اما بیشتر آن ها اتاقی برای خشک کردن لباس ها و دوش آب گرمی دارند که با سکه کار می نمایند. برای جلوگیری از هدر رفتن آب، این دوش ها فقط دو یا سه دقیقه کار می نمایند.

بله، البته که پناهگاه ها اینترنت وای فای هم دارند. این کلبه ها معمولا از ماه ژوئن تا سپتامبر باز هستند و با وجود شیوع کرونا، آن ها سال جاری هم باز خواهند بود؛ اما چون بعضی از آن ها گنجایش پذیرش خود را کاهش داده اند، الزامی است که پیش از شروع سفر رزرو انجام گردد.

بعلاوه، قوانین تازه از همه بازدیدنمایندگان خواسته است که در حالی که در شرایط نرمال، مسافران فقط کیسه خواب با خودشان می آوردند و از ملحفه های پناهگاه استفاده می کردند، اکنون الزاما کیسه های خواب، ماسک و دمپایی برای خود به همراه داشته باشند. تغییر تازه در پذیرش مسافران آن است که در زمان پذیرش مهمان، از تب سنجنیز برای همه استفاده می گردد و در صورت بالا بودن دمای بدن، از پذیرش آن ها جلوگیری می نمایند.

از زمانی که آملیا ادواردز، روزنامه نگار کارکشته انگلیسی، درباره تجربه خودش از ملاقات با دولومیت و مسحور خطوط ناآشنا و رنگ آمیزی های ناآشناتر آن شدن نوشت، حدود 150 سال می گذرد. از آن موقع، دگرگونی های زیادی در دولومیت اتفاق افتاده است؛ اما در عین حال، خیلی از جزئیات نیز در برابر روزگار دوام آورده اند و پایدار مانده اند. آهنگ یک سفر طولانی در اینجا با همه خستگی ها و به چالش کشیدن سادگی و بی پیرایگی روزمرگی ها تمامی هراس ها و نگرانی های دنیوی را از افکار می زداید. بازدیدنمایندگان تحت الشعاع محیط مدام در حال تغییر و باشکوه اطراف قرار می گیرند و به شدت کوچک جلوه می نمایند. از آن مهم تر، حتی با گذشت سال های بسیار، جلال و جبروت این کوه های بی همتا هنوز هم کسانی را که گام در جاده های آن می گذارند را تسخیر و مسحور خود می نماید.