چگونه در سفر احساس تنهایی نکنیم؟ - وبلاگ دوین

به گزارش وبلاگ دوین، تنهایی سفر کردن، مخصوصا به جاهای تازه، ناخودآگاه حس تنهایی را برمی انگیزد اما برای روبرو با آن راه هایی وجود دارد.

آنچه در ادامه می آید تجربه های آماندا ماچادو (Amanda Machado) از تنهایی سفر کردن است که در شبکه ماتادور (Matador Network)، شبکه اجتماعی مسافران، منتشر شده است:

اولین باری که واقعا معنی تنهایی را فهمیدم در طول اولین سفرم به خارج بود. قضیه برمی گردد به پانزده سالگی که اولین سفر تنهایی ام را به اکوادور برای ملاقات از بستگان انجام دادم. حتی همان موقع در سفرنامه ام نوشتم: امشب اولین شبی است که حس تنهایی دارم. فکر می کنم یکی از بدترین حس های جهان باشد.

هر بار که سفر می کردم این حس دوباره زنده می شد. برخی وقت ها وقتی در فرودگاه تنهایی چمدان به بغل مشغول مطالعه بودم، نگاهم به خانواده ها که در ترمینال کنار هم نشسته بودند و بگو و بخند راه انداخته بودند، می افتاد و دوباره آن حس به سراغم می آمد. گاهی هم یکشنبه ها، وقتی در پارک یا میدان بزرگی قدم می زدم، مردم را می دیدم که به پیک نیک آمده اند یا دوستانی که دور هم قهوه می نوشند یا بچه هایی که بازی می نمایند... تماشا همه آن ها حس تنهایی را در من برمی انگیخت.

برخی وقت ها هم این حس شب ها به سراغم می آمد؛ یعنی وقتی که خیلی حس و حال بیرون رفتن و ارتباط برقرار کردن نداشتم و در عوض دوست داشتم کسی کنارم بود که بتوانم کار هیجان انگیزی انجام دهم.

در سفرنامه آفریقای جنوبی ام (دومین سفر بزرگی که به خارج داشتم)، واژه تنهایی را صدها بار به کار برده ام (حدودا در هر 10 صفحه یک بار). وقتی مدیر برنامه های گلبال گلیمپس (Global Glimpse)، سازمانی غیرانتفاعی که بچه مدرسه ای ها را به سفرهای 18 روزه به آمریکای لاتین می برد، بودم می دیدم که دانش آموزان خیلی با مسئله تنهایی درگیرند.

آن ها نمی توانستند مشکل شان را به پدر-مادرشان بگویند، از اینکه هیچ کسی را هم آنجا نمی شناختند نیز می نالیدند و از من می پرسیدند چطور با این قضیه کنار می آیی؟

اما جالب است که آن سفر اولین سفری بود که هرگز در آن احساس تنهایی نکردم؛ اولین باری بود که توانستم یک جورهایی تنهایی را پس بزنم.

چه چیز تغییر نموده بود؟ پس از بیش از ده سال سفر کردن، آنچه در ادامه می آورم توصیه هایم برای سفر کردن و مدیریت کردن این حس لعنتی است.

1. به جای بی فایده گشت زدن خود را مجبور کنید که با دیگران ارتباط برقرار کنید

گشت زدن بی فایده خود موجب برانگیختن حس تنهایی می گردد که از لحاظ علمی هم ثابت شده است. پژوهش روان شناسان دانشگاه شیکاگو نشان داده که وقتی تنها هستیم، فعالیت ذهنی مان به گونه ای می گردد که به تغییرات حساس می شویم؛ که خود باعث می گردد حس کنیم با دیگران متفاوتیم یا حس کنیم بقیه ممکن است برایمان تهدید به حساب آیند.

با در نظر گرفتن این واقعیت، هرگاه احساس تنهایی به سراغم می آید سعی می کنم ذهنم را به سمت پیدا کردن ارتباط سوق دهم تا احساس امنیت بیشتری کنم. خودم را مجبور می کنم که این سؤال ها را در نظر داشته باشم: برای ارتباط برقرار کردن با افراد دور و اطرافم چه کاری می کنم؟ شاید به نظر آید هیچ چیز مشترکی با هم نداریم، اما از چه منظری می توانند شبیه به من باشند؟ چقدر سعی کردم با آنان ارتباط برقرار کنم؟

2. خود را مشغول نگه دارید و ماجراجویی کنید

دنبال کردن علایقی که شما را به جایی بند کند باعث می گردد از آن حس غریب فاصله بگیرید و تردید در اینکه چرا اصلاً به آنجا رفتید را از بین می برد. وقتی درگیر فعالیت های سرگرم نماینده می شوم، آن قدر هیجان زده می شوم که اصلاً زمانی برای دلتنگی باقی نمی ماند.

3. دید بزرگ تری داشته باشید

تنهایی می تواند باعث ضعف گردد: چرا نمی توانم خانواده ام را اینجا داشته باشم تا اینها را با آن ها در میان بگذارم؟، برترین دوستم این را الان کاملاً درک می کرد، کاش دوست صمیمی تری داشتم تا امروز را برایش تعریف می کردم.

اما به جای آنکه در سفر به آنهایی که دور خود نداریم فکر کنیم بهتر است به خود یادآوری کنیم که گاهی چیزهای هیجان انگیز را باید تنهایی تجربه کرد و خیلی بهتر از آن است که اصلاً آن ها را انجام ندهیم.

قبول؛ من کمی در آفریقای جنوبی حس تنهایی داشتم اما بعلاوه من بودم. دریافتم که مسخره خواهد بود اگر این همه وقت را در جاهای قشنگ بگذرانم اما فقط آرزو کنم که کاش آدم هایی که می خواهم با من بودند.

به خود یادآوری کردم که خیلی خوش شانس ام که وقتی به خانه برمی گردم دوباره، مثل همواره، کنار عزیزانم خواهم بود. دیگر لازم نبود که مدام غر بزنم که چرا آن ها الان کنارم نیستند. در عوض، از حس یکتایی خود در لحظه لذت بردم و قدردان این بودم که کسانی را دارم که بعداً تجاربم را با آن ها در میان بگذارم.

4. به تفاوت یکتایی و تنهایی توجه کنید

وقتی در نپال بودم، دوستم این نقل قول از رابین ویلیامز را نشانم داد: من قبلاً فکر می کردم بدترین چیز در زندگی تنها شدن است. اما در واقع نیست. بلکه بدترین چیز در زندگی گشتن با کسانی است که با آن ها حس تنهایی بهتان دست دهد.

این تمایز مهمی بود. در سفر و در طول زندگی، مفید است که به خود یادآوری کنم که برخی وقت ها خودم هستم و خودم اما با این حال تنها نیستم. گاهی هم دورم پر از آدم هست و تنهایم.

در واقع تنها بودن یا نبودن به این نیست که چند نفر در اطرافم دارم بلکه به این است که چه کارهایی با آن ها می کنم و بعلاوه چه کسانی را می توانم با خود همراه کنم.

در کل، پر کردن اطراف خود با آدم های مختلف، چه در خارج یا چه در خانه، لزوماً چیزی را حل نمی نماید. در عوض هر جایی که هستم باید آن حس ارتباط با افراد خاص یا در درون خود را ایجاد کنم.

5. به خاطر داشته باشید که تنهایی، مانند همه حس ها اجتناب ناپذیر و موقتی است

البته همچنان مواردی هستند که هیچ کدام از آن نکات رویشان جواب نمی دهد. هیچ راهی برای دوری کامل از آن حس ها وجود ندارد و خیلی وقت ها تنها راه این است که آن را بپذیرید و بگذارید بگذرد (زیرا خواهد گذشت). در آن لحظات یادآوری این موضوع یاری می نماید که رشد وجه دیگر تنهایی است و تحمل کردن این لحظات موقتی می تواند موجب یافتن چیزی بهتر گردد.