ترسناک ترین کابوس های ماقبل تاریخ؛ مارهایی که تمساح می خوردند! - وبلاگ دوین

به گزارش وبلاگ دوین، در این مقاله وارد دنیای مار های ماقبل تاریخ می شویم؛ از بزرگترین مار هایی که تا به حال وجود داشتند تا مار های دریایی که قادرند نهنگ بخورند.

وبلاگ دوین | اگر فکر کردن به مار هم باعث لرزیدن شما می گردد، تعجب نکنید، چون ترس از مار یکی از رایج ترین فوبیا ها است حتی برای افرادی که هرگز از نزدیک مار ندیده اند. بر اساس مطالعه ای که سال 2017 در Frontiers in Psychology منتشر شد، ممکن است انسان ها با ترس ذاتی از مار ها و عنکبوت ها متولد شوند.

به گزارش وبلاگ دوین ، شاید بتوانید بدون پلک زدن از کنار یک مار بندجورابی عبور کنید، اما اگر با یک تیتانوبوآ روبه رو می شدید، حتما احساس متفاوتی پیدا می کردید! در این مطلب، درباره این موجود خطرناک و دیگر مار های غول پیکر ماقبل تاریخ می خوانید.

تیتانوبوا تنها مار اولیه ای نبود که توانست راهش را در سراسر سیاره پیدا کند. سوابق فسیلی این موجودات اغلب ناقص هستند، اما دانشمندان در دهه های اخیر چیز های زیادی در خصوص آن ها آموخته اند. در ادامه بیشتر در خصوص تیتانوبوآ و دو مار ماقبل تاریخ می خوانید که خوشبختانه دیگر وجود ندارند.

1. بزرگ ترین مار جهان: تیتانوبوآ

مدلی در مقدار واقعی از تیتانوبوآ در موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونیان. از مقدار بسیار بزرگ این مار پیداست که برای بلعیدن حیواناتی به بزرگی تمساح مسئله ای نداشته است.

بزرگترین مار جهان تیتانوبوآ بوده است. از نوک تا دم این جانور بیش از 40 فوت (حدود 13 متر) بوده است؛ یعنی درازتر از یک اتوبوس مدرسه و تقریباً هم وزن یک کانتینر حمل و نقل. تیتانوبوا میان جنگل های باتلاقی که روزگاری در سراسر کلمبیای امروزی امتداد داشتند می خزید و یک شکارچی ترسناک بود. این مار با نیش های تیز یا زهر کشنده قربانی اش را هلاک نمی کرد، بلکه جان را از تن شکار خود بیرون می کشید و او را تا سر حد مرگ له می کرد.

خوشبختانه، دوران شکوفایی این مار تقریباً 60 میلیون سال پیش بود، یعنی چند میلیون سال پس از آخرین روز های حیات دایناسورها! دانشمندان نخستین بار سال 2009 فسیل های تیتانوبوآ را کشف کردند، زمانی که مهره ها و دنده های فسیل شده متعلق به 28 مار را در معدن زغال سنگ روبازی در شمال کلمبیا یافتند. این ساختار مهره ها بود که تیم را به این باور رساند که فسیل یافت شده مربوط به یک مار بوآ است و آن ها را بر آن داشت تا نام آن را گونه T. cerrejonesis یا بوآی تایتانیک از سرخون بگذارند که برگرفته از نام معدن زغال سنگی است که در آن یافت شد. مقدار مهره ها نشان می دهد این هیولای ماقبل تاریخ، 2500 پوند وزن و 42 فوت طول داشته است.

محققان اطلاعاتی را نیز درباره محیط زندگی این مار کشف کردند. آن ها محاسبه کردند یک مار با مقدار تیتانوبوآ برای پشتیبانی از متابولیسم خود به دمای میانه سالانه 86 تا 93 درجه فارنهایت احتیاج داشته است. این نکته نشان می دهد که با افزایش دما، محدودیت مقدار که موجودات خونسرد قادر به رسیدن به آن هستند را هم افزایش می دهد.

2. بزرگ ترین مار دریایی: Palaeophis colossaeus

مهره های فسیلی متعلق به Palaeophis colossaeus

Palaeophis colossaeus بزرگترین مار دریایی است که تا به امروز وجود داشته است. این مار آبزی روزگاری از میان آب های یک دریای باستانی می گذشت؛ یک منطقه کم عمق آب شور که حدود 50 تا 100 میلیون سال پیش صحرای آفریقا را پُر نموده بود. تخمین زده می گردد گستره این دریا بیش از 30 فوت بوده است. بر اساس سوابق فسیلی Palaeophis colossaeus، در کنار گربه ماهی های غول پیکر، ماهی های خاردار و کروکودیل های غول پیکر و خرطومی شنا می نموده است. این مار به علت مقدار بسیار بزرگی که داشته به راحتی می توانسته از گونه های کوچکتر نهنگ تغذیه کند. دانشمندان هنوز این مار بعلاوه سایر مار های آبزی غول پیکری که به تیره Palaeophis یا مار باستانی تعلق دارند به درستی درک نکردند، چون تنها چند فسیل در کشورِ محصور در خشکی مالی یافت شده است.

با این حال، محققان همچنان درصدد پیگیری کشف اسرار مار دریایی هستند. در تحلیلی که سال 2021 در مجله دیرینه شناسی سوئیس منتشر شد، دانشمندان از تکنیک های میکروسی تی اسکن برای ایجاد مدل های سه بعدی از مهره های مار استفاده کردند که نشان می دهد این مار نسبت به سایر مار های آبی آن دوران قوی تر و حجیم تر است.

3. مدافع سابق عنوان قهرمانی : Gigantophis garstini

این نمودار طول تقریبی Gigantophis garstini را در قیاس با سایر مارهای بزرگ مانند Titanoboa نشان میدهد.

Gigantophis garstini از زمان کشف شدن در الجزایر، بیش از صد سال پیش، به عنوان بزرگترین مار شناخته می شد تا زمانی که تیتانوبوآ این عنوان را در سال 2009 از آن خود کرد. این شکارچی اژدهامانند وقتی نوبت به خوردن طعمه اش می رسید، اصلاً ناشی نبود.

از آنجا که این مار ماقبل تاریخ در طول دوره ائوسن (تقریباً 40 تا 35 میلیون سال پیش) از بین جنگل های شمال آفریقا و جنوب آسیا می گذشت، دیرینه شناسان تصور می نمایند احتمالاً آن ها در کمین بزرگ جانداران پستانداری مانند فیل سان قارون نزدیک می نشستند؛ موجوداتی شبیه خوک که به فیل های امروزی تکامل یافتند.

برای بیش از یک قرن، G.garstini تنها گونه شناخته شده از گونه منقرض شده کنونی خود، Gigantophis یا مار غول پیکر بود؛ اما سال 2014 این رکورد تغییر کرد، زمانی که محققان دومین نمونه فسیلی (ناقص) متمایز از Gigantophis garstini را در پاکستان یافتند که نشان داد گونه های دیگری از مار های بزرگ الجثه در انتظار یافت شدن هستند.

مترجم: زهرا ذوالقدر