نقد فیلم من می ترسم؛ طبقه حساس
به گزارش وبلاگ دوین، فیلم های بهنام بهزادی در نسبت با سینمای اجتماعی غلیظ و زمخت معاصر ایران، آثاری تک افتاده و لطیف و یواش هستند. در فیلم های او نه خبری از شخصیت های وراج و سرسام بصری و رگ گردن بازیگران و ناله و فغان و عربده است و نه وقایع ملتهب و دردناک اجتماعی به قصد فروش و اعتبار هنری مورد استعمار و سواستفاده کارگردان قرار می گیرند. فیلمنامه های سنجیده او از قاعده تصادف به این سو با روندی تدریجی و بطئی، از خلال روزمرگی در بخش اول فیلم به خلق بحران و تنش فزاینده در میانه داستان می رسند و حساسیت های انسانی شخصیت ها را مبنایی برای فهم بهتر خویشتن آنها و اجتماع پیرامون شان قرار می دهند.
من می ترسم هم طنینی از آثار قبلی بهزادی را دارد و هم از دریچه اکنونِ پارانوئیک به مسائل و مسائل اجتماعی می پردازد. فیلمی با میزانسن های باسلیقه و مرتبط با بزنگاه های دراماتیک داستان که در مقایسه با فیلم بیش از حد ستایش شده و عوامانه محمد کارت شنای پروانه، زیباشناسی سینمایی را فدای استانداردهای میانمایه سینمای اجتماعی معاصر ایران نمی کند و بجای اتخاذ رویکرد ژورنالیستی در مواجهه با مسائل حاد اجتماعی و کاریکاتوریزه کردن وقایع، به خلق اتمسفری آرام و لحنی کنترل شده در نگاه به جامعه و ترسیم انسان هایی ملموس دست می یابد.
نام فیلم من می ترسم که هراس و پارانویا و شکنندگی معاصر طبقه متوسط ایرانی را نمایندگی می کند متناسب با کارکرد هر کدام از شخصیت ها در درام واجد معنایی تازه می شود و دوربین لرزان و مرموز بهزادی اضطراب و پیچیدگی های درون کاراکترها را به بافت بصری فیلم منتقل می کند. بازی خوددار و آرام بازیگران، نقش مهمی در شکل گیری حال و هوای غمگین و درونگرای فیلم دارد و در این میان امیر جعفری در قالب شخصیتی هیولایی و الناز شاکردوست در نقش زنی سرد و مهربان، حضوری بیادماندنی دارند. موتیف پلان عمودی از شهر که در پیوند با شاخ و برگ تدریجی درام بر فضای خفقان آور فیلم می افزاید در صحنه آخر با تنها حرکت/ژست دوربین در طول فیلم، پازل درام را تکمیل می کند و به قطعه ای هراسناک از تحت نظر بودن در اجتماع کنونی می رسد. دیالوگ نویسی رها و شاعرانه و باورپذیر بهزادی جزو بهترین نمونه ها در سینمای ایران طی سال های اخیر است و به شیوه ای توامان بامزه و محزون دارای سویه های گستاخ و بااحساس می شود. سینمای بهزادی و مشخصا سه فیلم قاعده تصادف و وارونگی و من می ترسم لایق توجه و تحسین بیشتر از سوی منتقدان و تماشاگران ایرانی هستند؛ سینمایی صاحب نظرگاه تازه در نگاه متفاوت به اجتماع ایرانی و متمرکز در دستیابی به زیباشناسی دیریاب سینمایی.
نقد فیلم من می ترسم بازتاب دیدگاه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع وبلاگ دوین مگ نیست.
آخرین اخبار و اطلاعات درباره فیلم های مختلف جشنواره را در بخوانید.
در روزهای جشنواره فیلم فجر 98 نویسنده وبلاگ دوین مگ بشوید
منبع: دیجیکالا مگ